Ιστορία 200 και πλέον χρόνων κλεισμένη σε ένα μπουκάλι. Ξεκίνησε σαν φάρμακο, έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής με υποστηρικτές τους Van Gogh, Picasso, Manet, Baudelaire, Emil Zola, Oscar Wilde, Ernest Hemingway, που σύμφωνα με τους ίδιους αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, για να απαγορευθεί στη συνέχεια από τους συντηρητικούς και θρησκόληπτους της τότε κοινωνίας. Ο λόγος, φυσικά, για το γνωστό σε όλους μας αψέντι. Πρόκειται για ποτό υψηλής περιεκτικότητας σε αλκοόλ (55-75% Vol) με πράσινο σμαραγδί χρώμα, το οποίο μετατρέπεται σε νεφελώδες λευκό παλ όταν αναμιγνύεται με νερό. Είναι απόσταγμα διαφόρων βοτάνων αλλά κυρίως του ARTEMISIA ABSINTHIOUM, το οποίο είναι η κύρια πηγή της αμφιλεγόμενης ουσίας THUJONE.
Μετά από περίπου οχτώ δεκαετίες, επέστρεψε για να βρει και πάλι τη χαμένη του αίγλη, με όλους εμάς να αναρωτιόμαστε αν τα όσα είπε ο Oscar Wilde γι’ αυτό αληθεύουν. «Στην αρχή, νιώθεις όπως και με οποιοδήποτε άλλο ποτό. Στη συνέχεια, αρχίζεις να βλέπεις διάφορα τρομακτικά και σκληρά πράγματα, αλλά αν έχεις το κουράγιο να συνεχίσεις, τότε μπαίνεις στο τελευταίο στάδιο, όπου βλέπεις αυτά που θέλεις να δεις. Θαυμαστά και παράξενα», είχε πει ο Ιρλανδός λογοτέχνης, μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.
Η δύναμη της συνταγής του τότε, στο τέλος της Βικτωριανής εποχής, ήταν η αντιφατικότητα των δύο βασικών συστατικών της. Του οινοπνεύματος, το οποίο καταστέλλει τις λειτουργίες του εγκεφάλου, και του εκχυλίσματος του αψινθίου, που προκαλεί υπερδιέγερση και εγκεφαλική διαύγεια. Το κύριο διεγερτικό του αψινθίου είναι η θαζόνη που μαζί με το άνισο (anis) δίνει στο αψέντι τη χαρακτηριστική, πικρή γεύση του. Με την υπόσχεση λοιπόν για έμπνευση, διαύγεια αλλά και τρελό μεθύσι, δεν είναι παράξενο που το αψέντι έγινε η κινητήρια δύναμη του ιμπρεσιονιστικού κινήματος. Manet, Jarry, Van Gogh, Degas, Toulouse-Lautrec, Picasso και άλλοι πίστευαν ότι χρωστούσαν τη δημιουργική τους ικανότητα στην «Πράσινη Νεράιδα». Αλλά και λογοτέχνες της εποχής -Verlaine,Rimbaud,Poe,Wilde,Mary Shelley- ήταν μερικοί από τους «εραστές» της.
Οι περίεργες παρενέργειες για τις οποίες κατηγορήθηκε η ουσία Thujone, ήταν η αφορμή για τον ανελέητο πόλεμο εναντίον του Absinth. Τοξικότητα, εάν καταναλωθεί μεγάλη ποσότητα, εθισμός μετά από μακροχρόνια χρήση, πρόκληση παραισθήσεων και παρανοϊκής συμπεριφοράς ήταν το βασικό κατηγορητήριο.
Σύμφωνα με πολλούς μελετητές του φαινομένου, η πραγματική αιτία του πολέμου και τελικά της απαγόρευσής του ήταν το γεγονός ότι για σχεδόν 30 χρόνια κατείχε μια εντελώς μονοπωλιακή θέση στην αγορά, εκτοπίζοντας ουσιαστικά οποιοδήποτε άλλο αλκοολούχο ποτό καθώς και το κρασί.
ΠΗΓΗ: www.absinthe.gr
Ξερεις καποια καλη μαρκα με χαμηλη περιεκτικοτητα σε αλκοολ αλλα οχι μουφα;;; Ειχα πιει μια φορα με εναν φιλο που ειχε φερει απ το Παρισι. θελω να παρω απο Ελλαδα (Θεσσαλονικη ειμαι συγκεκριμενα) αλλα δεν εμπιστευομαι απο καβες εκτος αν καποιος γνωστης μου εγγυηθει οτι ειναι καλη η ταδε μαρκα. Ειναι που ειναι αψεντι μην ειναι και χαλια και μας μαζευουν με τ ασθενοφορα… Περιμενωωωω!!